De voorbije jaren gingen de dingen hard voor Sam Morrow: zijn vorige plaat,”Concrete & Mud” gooide overal ter wereld hoge ogen en na anderhalf jaar van onafgebroken toeren om die plaat te promoten, bleek Sam plots te behoren tot de top van de Americana, werd hij zelfs tot de hoofdletters van Rolling Stone toegelaten en werd hem door NPR onverholen lof toegezwaaid. Dat harde werken en veel spelen laat zijn sporen na op deze nieuwe plaat: in de verste verte is er geen akoestische gitaar te bekennen tijdens de eerste acht van de negen songs van de plaat. Integendeel, gedurende dertig van de vijfendertig minuten staan de versterkers ongeveer op elf en krijg je de ene vettige lap funky rock’n’roll na de andere swampy groove te horen en ik moet zeggen dat een mens daar in deze donkere tijden bepaald vrolijk van wordt.

Ik ben geen echte kenner van ’s mans werk, maar wat ik hier hoor, zijn echt wel knappe songs die, zo vermoed ik toch, deels autobiografisch zijn en deels uit scherpe, zelfs bittere sociale commentaar bestaan. Het mag, na meerdere beluisteringen duidelijk zijn: bij Sam Morrow telt niet alleen wat je doet, maar net zo goed de manier waarop je het doet: de songs moeten goed zijn, maar ze behoren ook goed gespeeld te worden en daartoe heeft hij zich omringd met competente muzikanten, zoals de sterren van Mucinda Williams’ band, Doug Pettibone en Taras Prodaniuk. Die gingen aan de slag met de songs die Sam gemaakt had op basis van grooves die drummer Matt Tecu -lid van Sam’s tourband- hem gestuurd had. Producer Eric Corne dook mee de studio in en zo kwam een en ander in nauwelijks een week tijd helemaal tot leven.

Opener “Rosarita” heeft een aanstekelijke groove een vettige slidegitaar en knappe wah-wah effecten. Je kunt er niet omheen: Little Feat is hier niet ver weg en dat blijft zo bij de titeltrack, waar ook vleugjes ZZ Top in doorschemeren.. De cadans wordt flink opgedreven met “Money Ain’t a Thing”, een rechttoe-rechtaan lap rock’n’roll en bij “Wicked Woman” denk ik telkens weer aan Pearl Jam. Met “Make ‘m Miss Me” gaat het weer richting New Orleans en bij “Round ’n’ Round’ hoor je Los Lobos-invloeden. Helemaal vreemd is dat natuurlijk niet, als je weet dat Sam vanuit Los Angeles opereert en toch word je verrast door het trage, soulvolle “Sit Crooked, Talk Straight” dat alles heeft om het tot een heuse hit te schoppen. Ik denk dat iemand als Dan Penn blij zou zijn met een song als deze, waarin de wah-wah weer uitstekend werk levert. Met “Golden Venus” is het weer funk en groove geblazen en, zoals al gezegd, is afsluiter “I Think i’ll Just die Here” een hartverscheurend mooi lied, waar de wanhoop van afstraalt, maar dat de plaat mooi neerlegt, al zou het mij allerminst storen diezelfde song ooit in een radicale countryversie terug te horen. Slotsom: heel fijne, gevarieerde en lekker ouderwets stevige rockplaat!

(Dani Heyvaert)